Een tia en de slappe lach, is dat mogelijk?
Die ochtend zou ik om een uur of acht naar Boxtel rijden voor mijn werk maar ik had een raar gevoel en belde eerst mijn moeder. Ze sprak raar alsof ze dronken was. Nu hield ze wel van een slokje maar zo vroeg. Ik reed meteen naar haar toe en daar stond ze in het midden van de kamer, half aangekleed en keek me vragend en hulpeloos aan. ‘Naar het ziekenhuis!” zei ik… ze schudde nee want daar hield ze niet van. Ze was al jaren niet meer bij een dokter geweest en daar was ze zeer trots op. “We gaan nu!” zei ik ferm terwijl ik haar hielp met aankleden wat vreemd vertrouwd voelde terwijl ik dat toch voor het eerst in mijn leven deed. Pa vroeg: “Gaan we nu niet naar Frankrijk?” We zouden dat weekend een week samen gaan en ze hadden zich er vreselijk op verheugd. “Nee, ik denk niet dat dat kan nu.”
