Opgebrand?

Dacht ik dat ik onverwoestbaar was en energie over had, zit ik nu thuis en ben ik tot weinig nog in staat.

Ondanks dat mijn hoofd echt van alles wil, zegt mijn lichaam nu dat het genoeg is geweest.

De jaren van de combinatie van  studeren, werken, moeder zijn, oma, dochter, vriendin en noem maar op zijn, breekt nu op.

Dat uit zich in dat ik geen intensieve gesprekken in groepen aankan, dat concentreren mij heel zwaar valt.

Dat deed het sowieso al want elk vogeltje of mugje dat langs vliegt, zie ik. Hierdoor wijkt mijn hoofd af van waar ik mee bezig was. Dat is gewoon voor mij, maar blijkt toch wel wat met ADHD te maken hebben.

Niet dat ik mij daarachter wil verschuilen. Ik houd niet van stickers of stempels, maar soms kom je er niet meer onderuit.

Het verklaart namelijk ook mijn hyperfocus.

Als ik iets wil bereiken ga ik daar 200 % voor. Of het nou mijn studie is of een nieuw instrument leren bespelen, ik ga voor goud!

Ook voor de bewoners waar ik voor mag werken.

Studie

Vorig jaar kon ik cum laude slagen en dook ik de volgende dag in de opleiding tot verpleegkundige.

Dat is best flink tegengevallen omdat er in mijn persoonlijke groeiproces ook weer heel veel duidelijk werd waarom mijn leven is verlopen zoals het liep.

Daar kijk ik dan toch weer op terug om te kunnen begrijpen en verwerken en om ervan te leren.

Sommige zeggen dan dat ik het verleden los moet laten, maar weet je, dat kan eigenlijk niet.

Het verleden heeft ons gevormd en op latere leeftijd ga je dat inzien.

Dan zie je ook dat je overtuigingen hebt die eigenlijk helemaal niet bij jouw persoontje passen. En die overtuigingen wil ik graag loslaten. Dat is voor mensen die dicht bij mij staan soms moeilijk om te begrijpen en dat doet ook weer wat met hen. En  vanzelfsprekend ook heel veel met mij. En zo heb je een vicieuze cirkel te pakken.

Vooroordelen

Ik had zo mijn veroordelen over mensen, gebeurtenissen en theorieën die in de wereld spelen en maakte daar keuzes uit. En dat kost ook allemaal veel energie, zie ik nu.

Zo had ik bijvoorbeeld ook een oordeel over mensen die lang mentaal ziek thuis zitten.

Ik dacht dan zo van; kom op zet je schouders er eens onder en pak je probleem aan!

Dat heb ik 10 jaar geleden ook gedaan toen ik vrij depressief uit mijn scheiding rolde waarin ik alles verloor wat veilig voor mij was.

Huis, werk, inkomen, spullen en de gevolgen in de relaties van de mensen om mij heen. Dat was heel pittig allemaal.

Maar ik ben toen gaan werken en studeren om mezelf weer terug  op de financiële ladder te laten klimmen, want afhankelijk zijn van toeslagen en alimentatie past niet bij mij.

En dat is mij aardig gelukt allemaal en dat bereik ik door het mooiste werk te mogen doen wat er bestaat voor mij.

Ook weer geen makkelijk werk want het is nergens zo confronterend van hoe een leven ineens anders kan verlopen dan in het huis waar ik werk.

Dus prijs ik mij altijd weer gelukkig met mijn eigen pakketje, maar ik droom vaak over mijn bewoners en dat wat hen is overkomen. Ik ben dankbaar dat ik een lichtje voor hen kan zijn.

Maar nu brandt mijn kaarsje, in de tijd van het jaar waar licht centraal staat, even helemaal op.

Een klein vlammetje brandt nog, maar schreeuwt mij toe dat ik nu echt rust moet nemen anders dooft mijn lichtje.

Dus daar zit ik dan. Thuis. Elke prikkel kan ineens teveel zijn, de vermoeidheid slaat op de meest onverwachtse momenten toe en dan moet ik rust!

Thuis vermaak ik mij met rustige kerstmuziek door mijn speaker, het liefst de hele dag.

Af en toe laad ik mezelf op om even de deur uit te gaan.

Mezelf helemaal afzonderen is ook niet goed.

Gelukkig heb ik sinds kort iemand die voor mij zorgt, mij aanhoort en een knuffel biedt. Geen flitsende start voor een relatie, want in plaats van die energieke vrouw die alles aankan zit er nu een mat muisje op de bank.

Maar volgens ervaringsdeskundigen ben ik op tijd gestopt en zou het met een periode van rust weer redelijk snel in orde kunnen komen met mij. En daar hoop ik op!

Werk ligt even stil maar school probeer ik bij te benen, in mijn tempo en met begrip van mijn docenten. Dat geeft veel rust.

Dat dit mij zou overkomen had ik tot een paar weken geleden echt niet geloofd als iemand het mij had gezegd.

Maar als je met druk op je borst, tintelingen overal en een waas voor je ogen op de werkvloer staat, moet je de juiste conclusie trekken. En dat is rust nemen. Dat doe ik dan maar en ik geef mij over aan wat mijn lichaam mij vertelt. En die schreeuwt om rust!

Fijne feestdagen allemaal, voor mij zullen die gepaard gaan met vooral rust en knuffels.