Uit hun onderzoek ‘Dilemma’s van hulpverleners bij gedwongen partnerkeuze en relatievorming’ blijkt dat er in de hulpverlening aan mensen met een niet-Nederlandse of biculturele achtergrond nog flink wat stappen te maken zijn. Het onderzoeksrapport bevat een aantal aanbevelingen, zowel voor organisaties als voor de lokale en landelijke overheid.

"In een familie waarin meisjes verboden wordt met jongens om te gaan en hun maagdelijkheid streng bewaakt wordt, zouden meisjes de mogelijkheid moeten krijgen om met een hulpverlener te spreken over stiekem daten, liefde en seksualiteit. Dit geldt ook voor LHBT-jongeren. Ook zij zouden de kans moeten krijgen om hun vragen, gevoelens en ervaringen te delen met een hulpverlener zonder dat hun ouders hiervan op de hoogte worden gesteld."

Een ander punt dat in het onderzoek aan bod komt is dat het recht op zelfbeschikking soms makkelijker gezegd is dan gedaan. "Hulpverleners willen biculturele cliënten graag ondersteunen bij het maken van hun eigen keuzes en beslissingen. Maar doordat cliënten dit recht op zelfbeschikking vaak langere tijd ontnomen is, hebben zij moeite om terug te gaan naar hun eigen, persoonlijke basis en na te denken wat zij zelf willen."

De onderzoekers vinden het bovendien van belang dat de overheid de wetgeving inzake het informatierecht richting ouders nog eens kritisch onder de loep neemt. Ze wijzen erop dat, voor het opbouwen van een vertrouwensrelatie met de cliënt, de familie in eerste instantie niet betrokken zou moeten worden. Maar als een kind jonger is dan zestien jaar, hebben ouders medebeslissingsrecht.

Door: Redactie Nationale Zorggids