Voorheen hadden tbs-patiënten die op de longstay-afdeling zaten nauwelijks zicht op een toekomst buiten die afdeling. Tegenwoordig is dat anders en werd 50 procent in de afgelopen paar jaar op een minder beveiligde afdeling geplaatst of in een zelfstandige woning. Dit meldt Trouw dat cijfers van de Landelijke Adviescommissie Plaatsing Langdurige Forensische Psychiatrische Zorg (LAP) in handen heeft.
Van de 223 tbs’ers waarover LAP rapporteert, zitten 98 nog op de afdeling die nu langdurige forensisch psychiatrische zorg heet. 99 andere tbs-patiënten vonden hun weg buiten de longstay en 26 kwamen daar of erbuiten te overlijden.
Behandelen is niet het doel
Wie op de longstay zit, krijgt veel therapie. Echter vinden therapeuten het na al die jaren vaak nog steeds niet verantwoord om hen vrij te laten in de samenleving. Vaak is het bij deze patiënten ook niet het doel om hun problemen op te lossen, maar stabiel te houden. De patiënten vinden verblijf op de longstay lastig, omdat er vaak geen uitzicht is op ‘vrijlating’. Toch is er volgens de LAP meer aandacht voor hen en hun toekomst. Patiënten die er acht jaar zitten, worden door behandelaars, externen en vertegenwoordigers beoordeeld tijdens zorgconferenties. Daar wordt dan gekeken of ze deze patiënten vooruit kunnen helpen of niet.
Uitstroom lukt niet altijd
“Twee uur lang wordt daar gepraat over de vraag wat er nog voor mogelijkheden zijn. Omdat er een brede groep deskundigen bij aanwezig is, voorkomt het blinde vlekken”, zegt advocaat Abdel Ytsma die tbs’ers bijstaat. Hij ziet dat er vaak wel de wil is om patiënten uit te stromen, maar dat het niet altijd lukt. Instellingen zonder longstay hebben vaak geen plek voor tbs’ers met een verstandelijke beperking.
De LAP vindt het goed dat er meer patiënten uitstromen, maar ziet tegelijkertijd dat niet iedereen het zelfstandig redt. Van de vijftien zelfstandig wonenden zijn inmiddels zes teruggekeerd omdat het niet goed ging in de maatschappij.
Door: Nationale Zorggids
