Normal_handtekening_contract

In een wilsverklaring laat iemand vastleggen of hij gereanimeerd wil worden, wie de volmacht krijgt bij bepaalde belangrijke beslissingen en of er behandelingen zijn die je absoluut niet wilt ondergaan. Tocht heeft slechts 20 procent van de mensen een wilsverklaring. Arts Bert Keizer snapt dat het een lastig onderwerp is voor veel mensen, maar vindt het wel belangrijk dat iedereen er eentje heeft. Dat meldt NPO Radio 1. 

Vooral het vaststellen of je een behandeling wel of niet wil, is een lastige keuze, zegt Keizer. “Om te kunnen schrappen moet je warenkennis hebben. En dat ontbreekt bij veel mensen. Je kan bijvoorbeeld zeggen dat je niet geopereerd wil worden als je heup breekt, maar daar kan je je lelijk in vergissen. Die heupoperatie is tegenwoordig echt een fluitje van een cent.”

Keizer benadrukt het belang van een wilsverklaring met het voorbeeld dat ambulancepersoneel altijd zal starten met reanimeren. Als iemand dat niet wil, dan is daar altijd een verklaring op papier voor nodig. Vooral ouderen die bijvoorbeeld op de spoedeisende hulp belanden zullen duidelijk moeten hebben gemaakt wat ze wel en niet willen. Anders is de kans groot dat ze meegaan in het systeem van het ziekenhuis en dus geopereerd of behandeld worden. Volgens Keizer mag niemand dat een arts kwalijk nemen. Het is namelijk de verantwoordelijkheid van de patiënt om een papiertje op te laten stellen.

Voor euthanasie ligt het overigens niet iets anders. Mensen die wilsbekwaam zijn hebben geen euthanasieverklaring nodig. Dit ligt iets anders bij mensen met dementie. Dementerende ouderen met een euthanasieverklaring hebben een grotere kans op goedkeuring dan dementerende ouderen zonder. Toch is niet iedereen het erover eens. Artsen vinden het bijvoorbeeld, óók met wilsverklaring, lastig om over te gaan tot euthanasie bij een oudere met dementie. Als een arts niet wil, is een verklaring ook overbodig, aldus Keizer. 

Door: Redactie Nationale Zorggids