Op het eerste gezicht klinkt dit als een goede ontwikkeling, maar zorgt in plaats daarvan voor regelmatige ontreddering en verdriet. Kwetsbare patiënten geloven namelijk dat de hospice hun eindstation is, maar moeten soms noodgedwongen terug naar huis of verblijven op een tijdelijke afdeling van een verzorgingstehuis. Vaak heeft diegene de huur al opgezegd en zich ontdaan van persoonlijke bezittingen.
Dilemma
In Twente zijn er in het afgelopen jaar al achttien patiënten weggestuurd bij een hospice. Tot twee jaar geleden kwam dit zelden voor. “Uitplaatsing is altijd ingrijpend. Dit is een enorm dilemma”, vertellen Erik Roelofs en Annemarie Asbreuk van Hospice Enschede.
“Vaak kwetsbare ouderen belanden na vertrek soms op de tijdelijke opvang van een verpleeghuis. Met twee personen op één kamer en een gordijn ertussen. Sanitair delen ze vaak met anderen. Terwijl ze eenpersoonskamers en hotelachtige zorg van het hospice gewend waren. In het verpleeghuis is de zorg goed, maar er is minder tijd en aandacht. Meestal overlijden ze binnen twee maanden”, legt Roelofs uit.
Harde gevolgen
Deze ontwikkeling kan komen doordat patiënten al snel worden doorverwezen naar het hospice. Om deze reden zal Hospice Enschede toekomstige bewoners strenger controleren. De wachtlijst voor opname wordt steeds langer, waardoor verplichte uithuisplaatsingen onvermijdelijk zijn.
Een slachtoffer door de problemen rondom hospices was Enschedeër Geert Boersma. “Hij vond het vreselijk”, vertelt zus Dineke Boersma. “Geert miste de aandacht en aanspraak die hij had in het hospice. Personeel stond elk moment voor hem klaar. Mijn broer ging hard achteruit. Na twee maanden overleed hij.”
“Het zorgsysteem is ziek op alle fronten”, zeggen coördinatoren De Vos en Raymond Leverink van Palliatieve Zorg Twente. “Huisartsenzorg barst uit zijn voegen, verpleeghuizen liggen overvol en thuiszorg heeft personeelskrapte. Palliatieve zorg in ziekenhuizen richt zich vooral op oncologiepatiënten. Hulpbehoevenden komen in hospices terecht, omdat andere zorgverleners tegen hun grenzen aanlopen.”
Door: Nationale Zorggids / Marian van Reesch