"Zo, we treffen het met het weer vandaag" zegt ze. "We kunnen er vanmiddag misschien wel eens op uit trekken".  Annemarie's hart maakt een sprongetje. Ze vindt het heerlijk om er op uit te trekken, vooral op donderdag, als het marktdag is in Middelburg. In gedachten neemt Annemarie alweer plaats op een terrasje, waar ze alle mensen kan aanschouwen.

Ze neemt een slok van haar koffie en samen nemen ze de krant door. Het raam staat half open en buiten hoort ze mensen praten. Het zijn Andries en Huibregt. Ze zijn aan het werk in de moestuin. De moestuin staat vol met prei, wortelen, tomaten en komkommers. Aan de bomen groeien appels, peren en pruimen. Andries en Huibregt staan aan de verhoogde tafels, bij de aardbeien en de sla. Ze bewonderen de oogst. Wat hangen er dit jaar toch veel aardbeien aan. Annemarie steekt haar hoofd naar buiten en roept naar beneden: "Zeg jongens, niet alles opeten hè! Zelf heeft ze ook graag aardbeien. Om zo op te eten, maar Rien kan er ook altijd van die heerlijke bavaroise van maken. Ja, die Rien, de kok hier in huis, die kan goed koken. Dat deed Annemarie vroeger ook zo graag. Koken. Ja, koken voor gasten. Wat had ze het daar altijd druk mee. Maar nu helpt ze Rien ermee. Ze snijdt de groenten, roert in de pannen en met haar kleindochter maakt ze soms de menukaartjes en kleedt ze de tafel feestelijk aan. Haar kleindochter is elf en zit hier vlakbij op school en komt tussen de middag regelmatig mee-eten. Sophie kent iedereen hier wel. Van het weekend heeft ze met Andries nog een kunstwerk gemaakt, een konijn van houten schijven. Die moet daar nu ook ergens in de tuin staan. Ja, knutselen dat kunnen die twee wel. Er staat hier van alles. Zelf is ze niet zo van het knutselen. Ze kijkt er liever naar.
Annemarie staat op. "Is mijn haar al droog?" vraagt ze. "Dan kunnen we naar de markt."