Soms komen dingen ineens bij elkaar, waardoor een belofte aan jezelf ineens op een onverwacht moment ingelost kan worden. Dat overkwam mij laatst. Op een mooie voorjaarsdag stap ik op mijn racefiets. Lekker even de tijd voor mezelf, ontspannen, mijn hoofd leegmaken en genieten. Onderweg vallen gedachten op hun plaats en is er ruimte voor nieuwe plannen en bewustwording. Al fietsend bedenk ik: ‘luisteren, dat kan ik wel en doe ik ook onbewust, maar ik ga proberen meer door te vragen en er zo nog bewuster mee bezig te zijn’.
Door een wegomleiding beland ik op een plek waar ik eerder nooit ben geweest. Idyllisch, een molen met een gezellig terras. Tijd voor pauze. Er komt een oudere man op een snorfiets aanrijden. Hij is vol van zijn prachtige fiets en om een praatje verlegen. De mannen waarbij hij probeert aan te haken geven weinig sjoege en ik vang iets van zijn interessante verhaal op.
De man, Gijs, is 85 jaar en heeft de snorfiets zelf gekocht op zijn 15e. Tot de dag van vandaag is hij er zielsgelukkig mee en heel trots. Toen hij het kocht had het waarde en nu na 70 jaar nog steeds. Ik herken in hem mijn eigen zoon van 12 die hard werkte en spaarde voor een bootje.
Gijs en ik raken aan de praat, ik vraag of ik een foto van de mooie snorfiets mag maken voor mijn zoon en het verhaal mag vertellen. Dat vindt hij prachtig. Behalve de verhalen over de snorfiets en racefiets, belanden we in een echt gesprek. Over onderwerpen die ons echt aangaan. Ziekte, afscheid en een lang huwelijk.
Hij laat zich ontvallen: “in het dorp komt er soms een oude man bij me langs, ja echt een oude man. Nou ja, eigenlijk net zo oud als ik. Hij is altijd welkom, je moet er zijn voor elkaar. Die man is nog zo vol van de oorlog en ook wat hij nu meemaakt. Tegenwoordig hebben mensen geen tijd, niemand luistert nog”. Vorige week nog was die man bij hem thee komen drinken. Wat hij zei bij zijn vertrek had hem geraakt: “Bedankt dat jij naar me wil luisteren, niemand luistert”.
Gijs vertelt mij: “Dat was zo’n groot compliment, ik was er zo blij mee. Maar nu kan ik dat compliment weer aan jou doorgeven. Want jij luistert weer naar mij. Hoe doe jij dat?” Het geeft me een goed gevoel en een gevoel van connectie. Ik antwoord hem: “Hoe ik dat doe? We doen dat samen, we luisteren allebei, ik wil u graag bedanken voor een echt gesprek”
Gijs vraagt me daarna of ik dit zal onthouden als de jaren voorbij gaan. Vol vertrouwen kan ik hem antwoorden: “Ja, dat denk ik wel!” Dan zal ik terugdenken aan dit kleine moment dat ik de tijd nam en dat dat echt ruimte schiep om te luisteren. Gesprekstechnieken heb ik geleerd en veel getraind en er blijft altijd te leren en verbeteren. Maar pas wanneer mensen naar elkaar luisteren met echte aandacht, dan heb je een écht gesprek.
Nicole, Klachtenportaal Zorg
De Klachtenfunctionaris van Klachtenportaal Zorg behandeld klachten over aangesloten zzp’ers in de zorg en kleinschalige zorgaanbieders. Iedere situatie, zorgverlener en client is anders. De diversiteit maakt het ontzettend leuk werk.
