Mensen met een beperking en ouderen worden steeds vaker gevraagd om zelfredzaam te zijn, maar dit blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Een team van sociale wetenschappers onderzoekt de langdurige gevolgen van de decentralisatie, waardoor jeugdzorg en langdurige zorg nu de verantwoordelijkheid is van gemeenten. De zelfredzaamheid van burgers speelt ook een rol binnen de decentralisatie. Vandaag deelt hett team hun tussentijdse bevindingen, zo meldt Trouw.
Het ideaal van zelfredzaamheid wordt breed gedragen door politici, zorgprofessionals en wijkteams. Wie hulp nodig heeft, zou een beroep kunnen doen op vrienden, familie of buren. Het lijkt een haalbaar ideaal, maar in de praktijk lijkt dit tegen te vallen. Dit komt onder andere omdat mensen hun sociale netwerk niet willen belasten met hun hulpvraag, of omdat iemands naasten zelf ook niet de capaciteit hebben om hulp te bieden.
Uit de gesprekken die de wetenschappers voerden met zo'n 250 cliënten en hun hulpverleners, bleek dat de cliënt het zelf lastig vindt om anderen om hulp te vragen. Het is voor wijkteams moeilijk om tegen de wil van de cliënt alsnog hulp te vragen aan het sociale netwerk van die persoon. Sociaal wetenschapper Femmianne Bredewold ziet het ideaalbeeld van zelfredzaamheid als een mooie gedachte, maar ook als een 'armoedig ideaal', zo laat ze weten aan Trouw. “Sommige mensen hebben gewoon hulp nodig. Dat is al erg genoeg, bespaar hen die pijnlijke ervaring ze steeds te vertellen dat ze zelfredzaam moeten zijn, terwijl ze dat niet kunnen. En maak geld vrij voor hulp.”
De groep sociale wetenschappers van de Universiteit voor Humanistiek en de Universiteit van Amsterdam onderzoeken van 2015 tot 2018 de gevolgen van decentralisatie in zes gemeenten. Een belangrijke tussentijdse observering is dat wijkteams nog niet genoeg handelen om zelfredzaamheid van cliënten te bereiken.
© Nationale Zorggids
