Onze samenleving verandert. De wijze waarop we samen leven verandert. We hebben steeds minder contact met elkaar. In een supermarkt is het stil. Alles is erop ingericht dat we stilzwijgend boodschappen kunnen doen. Zelfs afrekenen gaat contactloos. Er zijn steeds minder caissières; als we dan besluiten langs de kassa te gaan, communiceren we nauwelijks met hem of haar. Het blijft bij een korte groet en het dank je wel zeggen als de afrekening is voltooid. Zelfs de betaalmiddelen hebben geen contact meer met elkaar.

Mensen hebben mensen nodig

De mens is een sociaal wezen. De coronatijd heeft dit bewezen. We hoeven dit niet toe te lichten. Iedereen weet wat we hier bedoelen te zeggen. Ieder mens heeft andere mensen nodig. Tijdens de eerste coronagolf werd de samenleving veel meer samenleving. Er heerste een gevoel van samenhorigheid.

Fysiologisch vind ik de volgende benadering interessant. De aanmaak van het hormoon Dopamine wordt gestimuleerd door samenzijn en aanraken. Dopamine zorgt dat we daardoor gelukkig (happy!) en tevreden zijn.

Sinds corona zijn Dopamine en Oxytocine onze 'knuffelhormonen'.

Aanleren van nieuwe gewoonten

Dezelfde Dopamine zorgt ervoor dat we ons beloond voelen. Dopamine zorgt ervoor dat we leren welke momenten belonend zijn, geluk en blijheid geven, maar ook hoe we nieuwe gewoontes aanleren. Dit aanleren van nieuwe gewoonten is belangrijk bij een gezondheidsprobleem. Vele gezondheidsproblemen vinden hun oplossing bij het allereerst begrijpen. Begrijpen is essentieel bij de juiste keuze van een ‘call for action’, die leidt tot een doen, een beweging.

Beweging brengt ons in contact. Contact brengt ons geluk. Geluk brengt ons weer in beweging. Mensen hebben elkaar nodig.

Lang leve Dopamine.

Door: Nationale Zorggids / Brian Oosterling