Ik kan slechts een paar redenen bedenken waarom iemand niet van chocola zou kunnen houden. Moeilijk te reguleren diabetes, een zwak karakter of de totale afwezigheid van een spijsverteringskanaal. Er zal ook vast wel iemand in de wereld zijn die zich identificeert als cacao-boon en niet aan kannibalisme doet, maar dat is zelfs dan alsnog een slap excuus. Kortom: chocola is lekker en dit hoef ik niet verder uit te weiden denk ik zo.
Een van mijn bewoners had door haar vergevorderde dementieproces forse spiercontracturen in het aangezicht, wat er feitelijk op neerkwam dat haar mond niet heel ver meer open kon. Dit maakte het eten een dagelijks perikel wat veel tijd vroeg. Haar echtgenoot hielp ons en haar hierbij, en gaf haar dagelijks haar avondmaaltijd. Dit met een aandoenlijke hoeveelheid liefde en evenredig veel appelmoes.
Tum-tummetjes en flikjes
Het snoepen was min of meer tot een halt gekomen, vooral omdat het opendoen van die mond en kauwen al een hele operatie voor haar was. Haar man ontdekte op een goeie dag dat in een zak tum-tummetjes flikjes zaten. Dat zijn die kleine platte chocolade schijfjes met witte spikkeltjes erop. De beste man kocht zakken vol tum-tummetjes, haalde die flikjes eruit voor zijn vrouw en doneerde het restant van de zak aan ons (waarvoor dank). Dit kan makkelijker, bedacht ik me.
De afdeling Filantropie
Ik zocht op het wonderlijke internet hoe die chocolade schijfjes nu precies genoemd worden, in de hoop dat ik ze gewoon per kilo kon afnemen ergens. Vrijwel onmogelijk bleek dat. Ik nam toen contact op met de snoepfabrikant, met diezelfde vraag, en zij verwezen mij door naar weer een andere snoepfabrikant die de flikjes produceerde. Ik sprak met iemand van de afdeling inkoop (of de afdeling Filantropie, niet zeker) en vertelde het verhaal van mijn bewoonster. Dat ze 63 was, door haar dementieproces nauwelijks haar mond kon openen, maar wel een glimlach produceerde bij die heerlijke smaak van melkchocolade.
En plots verscheen een week later een kartonnen doos van deze snoepfabrikant. Zomaar, voor niets, kreeg ik vijf kilo aan flikjes toegezonden. Ik kom woorden te kort om de glimlach van haar en de dankbaarheid van haar man te kunnen omschrijven.
Ik vind dit vrijwel het leukste dat er is: extra moeite doen, mijlenver buiten je functieprofiel voor dat ene geluksmomentje waar tijdens een dementieproces al zo’n schrijnend tekort aan is.
Excellente zorg
En dát, lieve mensen die mijn lezers zijn, is wat het verschil maakt tussen goede zorg en excellente zorg. En of je nou helpende, verzorgende, verpleegkundige of arts bent, of je in de gehandicaptenzorg of thuiszorg werkt, of je man of vrouw bent, 21 of 61, dat maakt weinig uit. Je bereidheid om juist die extra stap te zetten, en nét dat beetje meer van jezelf inzet voor het welzijn van de ander, dat is wat mensen hun leven nog draaglijk kan maken. Dat is wat mensen zullen herinneren aan het verblijf van hun naasten op jou afdeling, waar ze met genoegen naar terug kunnen kijken ondanks de akelige realiteit waar zij, al is het maar voor een paar minuten, eventjes niet bij stil hoeven te staan.
