Dat stervenshulp bij een voltooid leven een ingewikkelde kwestie is, blijkt uit het proefschrift van promovendus Els van Wijngaarden, verbonden aan de Universiteit voor Humanistiek. Ouderen zouden in de gesprekken met haar wel aangeven te willen sterven, maar denken daarbij niet altijd aan de directe toekomst. Dit meldt NOS.
Voor haar proefschrift over een voltooid leven en hulp bij sterven sprak de onderzoekster met ouderen die een duidelijke stervenswens hadden. Echter bleken zij toch niet altijd concrete plannen te hebben om dit daadwerkelijk uit te voeren. “Als ik doorvroeg, merkte ik wel dat ze tegelijkertijd ook nog niet meteen wilden.” Zo was één van de ondervraagden nog een heupoperatie aan het plannen.
Sociale aspecten kunnen volgens Van Wijngaarden invloed hebben op de stervenswens. “Het is belangrijk dat je goed kijkt wat er aan de hand is”, aldus de promovendus. “Er zijn ook andere manieren om het lijden dragelijk te maken of weg te nemen.” Mocht de Tweede Kamer instemmen met het plan om stervenshulp bij een voltooid leven mogelijk te maken, dan eist dat bepaalde vaardigheden van de stervenshulpverleners. Iemand zou precies moeten weten wat iemand bedoelt als hij zegt dat hij dood wil. Antwoorden zijn niet altijd eenduidig en een stervenswens is niet altijd wat iemand op de korte termijn al wil realiseren.
Door: Redactie Nationale Zorggids
